1 ἄπλητος, -ον
• Alolema(s): ép. poét. ἄπλᾱτος Pi.P.12.9, Fr.93


1 al que no se puede uno aproximar, espantoso ἀπλάτοις ὀφίων κεφαλαῖς Pi.l.c., Τυφών Pi.Fr.l.c., Ἔχιδνα B.5.62, σῶμα B.13.51, θρέμμα S.Tr.1093, πῦρ Pi.P.1.21, αἶσα S.Ai.256, cf. Ibyc.176.3S.
•terrible, feroz ὁ μέν τις ὡς ἄ. οἰδήσας γένυν PCair.Zen.532.17 (III a.C.)
•neutr. sg. como adv. espantosamente μαίνεται ἄ. Semon.8.34, ἄ. ἀξύμβλητον ἐξεθρεψάμην S.Fr.387.

2 venerable, que infunde respeto τῆς ἀπλάτου νομοθεσείας ἀγαθῆς ταύτης μετειληφότες SB 7517.8 (III d.C.).
• Etimología: De ἀ- priv. y *plHu̯-to, de *pelHu̯ ‘acercarse’, cf. πελάζω, aesl. plĕti ‘escardar’, lituan. plé-siu ‘desgarrar’.